خنده و شوخ طبعی

خنده و شوخ طبعی

  شوخ طبعی و تبسم، جسم و روان انسان را همیشه سالم، جوان و شاداب نگه میدارد. شوخ طبعی ، یک واکنش لازم و یک وسیله کاهش افسردگی است.  تبسم و شوخ طبعی مانند نور خورشید به انسان جان تازه داده و سبب نشاط و سرخوشی می شود.

به قول حافظ :

تاب بنفشه می دهد طره مشکسای تو            

                   پرده غنچه می درد خنده دلگشای تو

خنده باعث جلب دیگران و ایجاد دوستی می شود.

به قول سعدی :

آن شکر خنده که پرنوش دهانی دارد  // نه دل من که دل خلق جهانی دارد

اگر کسی با شما بدرفتاری کرد، بکوشید آن را به عنوان موضوعی فکاهی تلقی کنید و به آن بخندید، دچار بغض و کینه نشوید و تندی نکنید.

به قول شمس تبریزی :

 

اگر با من خوشی یارا، به صد دامم چه می بندی

و گر ما را همی خواهی، چرا تندی، نمی خندی

انسان در زندگی خویش گرفتار مشکلات فراوانی شده و در بسیاری از موارد مجبور است که جدی باشد تا بتواند مسائل را حل کند، اما زمانی که مورد بی مهری و حق نشناسی مردم، بویژه دوستان و آشنایان قرار می گیرد، برای حفظ تعادل روانی و خونسردی خود بهتر که لبخند بزند.

به قول حافظ :

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

 تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم

حدود 90 درصد زندگی ما شایستگی این همه تشویق و نگرانی را نداشته و بهتر است به زندگی بخندیم تا زندگی نیز به ما لبخند زده و روی خوش نشان دهد.

ما، کسی را دوست داریم که قیافه اش همیشه باز، شاد و امید بخش بوده و انسان را به زندگی دلخوش و امیدوار کند.  بتواند به موقع شوخی کند و شوخیهای او دلنشین و زیبا بوده و با شوخ طبعی و نشاط، مثل گل شکوفا باشد، بیش از حد جدی نبوده و لبخند بر لب داشته باشد.

در فصل گل چو بلبل مستم به جان گل    /لبخند می زنم چو بیابم نشان گل

                                                    ( مهدی سهیلی )

 انسان تبسم و شوخ طبع می تواند باعث شادی خود و دیگران شود. شوخ طبعی یک واکنش ضروری و یک وسیله تعدیل افسردگی است.  البته تفاوت وجود دارد در خندیدن با دیگران و خندیدن به دیگران.  باید همراه دیگران و با آنها خندید و نه به آنها.

 انسان ، در رابطه با دیگران لازم است بتواند، احساسات خویش را با خوشروئی و لبخند بیان کرده و ابراز وجود کند. اگر شخص احساسات خود را بیان نکند و به اصطلاح خودخوری کند، دچار افسردگی می شود. از طرف دیگر اگر احساسات و عقاید خویش را پرخاشگرانه بیان کند، دچار بیماریهای روانی تنی می شود.

 انسان ، در رابطه با دیگران لازم است بتواند، احساسات خویش را با خوشروئی و لبخند بیان کرده و ابراز وجود کند. اگر شخص احساسات خود را بیان نکند و به اصطلاح خودخوری کند، دچار افسردگی می شود. از طرف دیگر اگر احساسات و عقاید خویش را پرخاشگرانه بیان کند، دچار بیماریهای روانی تنی می شود.